روزهایم آفتابی نیست

  بـوی خـون مـیـدهـد اشعار من شـوریده                             مـا ز حـسـرت چـو بمیریم صـدایی نکنیم وحشت از غصه نداریم وفادار است او                              مـا ز غـم سـوخـتـگـانـیـم و ابـایـی نکنیـم  چه سکوتیست که از نـعـره مـا میخیزد                              مـا ز لـب قـفل شکایت بـه خـدا وا نـکنیم  جـان ما گر بستاند چـه خـیـالـی داریـم؟                              تو گمان کردی از این خانه حیایی نکنیم؟  همچو صیدیم که در دست یکی صیادیم                              جـانـمـان گـیـر کـه مـا فـکر رهایی نکنیم  در ره بندگی عـشـ روزهایم آفتابی نیست...

                             خـدایـا سـخـت گـرداندی در این عـالـم حـیـاتـم را                          کـه روزی چــنــد مــیــدیــدم ، تـقـلای مـمـاتـم را   گشودی درب رحمـت را ولی بـر روی مـا بستی                          در ایــن تـومــار اعـمـالـم ، فـقـط دیـدی گناهـم را   چـقـدر از بـاب حـاجـاتـم بـه درگاهت دعـا کـردم                          صـبـوری در اجـابـت هـا ، عجولی هـر عذابم را   چه تسبیحی که از نامت ، هزاران دور چرخاندم                          بـه قـدری نـام تـو بـردم ، کـه یـادم رفـت نـامم را   هـزاران نامه بنوشتم ، به شرح حـال و اوص روزهایم آفتابی نیست...

  مـــن بـه مـعـصـومـیـت چــشــم تـو بیمار شـدم                            دل جـدا کـردم و از غـیـر تــو بیزار شـدم   عـکـس هـایـم کـه تـو دیـدی ، سـیـاهـنـد و سپید                            با تو صـد رنـگ نبودم کـه ســزاوار شـدم   کــیــنــه ای هــیــچ نـدارم بـجـز از دشـمـن تـو                            مـن بـر ایـن کـیـنـۀ در سیـنه گرفـتار شـدم   کــاش مـیـمـردم و ایــن روز نـمـیـدیــدم هــیــچ                            از همان دم که من از خواب تو بیدار شدم   نـــاز تـــو هــیــچ دلــی غــیــر دل مــن نخـرید                            من ب روزهایم آفتابی نیست...